برترین خودروهای ساخته شده کادیلاک ( قسمت اول )

برترین‌ های تاریخ کادیلاک :

در تاریخ ۱۲۰ ساله فعالیت خودروسازی برند کادیلاک، محصولات مطرح بسیار زیادی از خطوط تولید مختلف این برند به بازار روانه شدند. در ادامه این مقاله تنها به معرفی ۱۰ مدل برتر میپردازیم.

1_ کادیلاک سری 90 /V16 :

تا پیش از به کارگیری ساختار V شکل در طراحی فنی پیشرانه‌ها، تمامی آن‌ها در صنعت خودرو (حتی نمونه‌های هشت سیلندر) در ساختار خطی به تولید می‌رسیدند چراکه طراحی و تولید آن‌ها بسیار ساده بود. کادیلاک با تولید اولین پیشرانه V8 تولید انبوه جهان، پای پیشرانه‌های عملکرد محور توانمند را به خودروسازی باز کرد. از آنجایی که فرایند تولید انبوه پیشرانه‌های دارای ساختار V شکل رواج پیدا کرد، کادیلاک تصمیم به تولید نسخه V شکل از پیشرانه‌های ۱۶ سیلندر گرفت که در حقیقت از اتصال دو پیشرانه هشت سیلندر خطی (I-8) حاصل شده بود.

در دوران وینتج، تعداد سیلندر معرف میزان لوکس‌گرایی یک خودرو بود. کادیلاک سری تولید محدود و سفارشی‌ساز V16 را با نام سری ۹۰/V16 زمانی به بازار جهان معرفی کرد که برترین رقبای اروپایی بیشتر از ۱۲ سیلندر را به خود ندیده بودند. برترین نسخه از سری تولید محدود V16، مدل V16 Dual Cowl Sports Pheaton با پیشرانه ۷.۴ لیتری ۱۸۳ اسب بخاری بود. این رقم خروجی برای استانداردهای امروزی بسیار خنده‌دار است، اما این پیشرانه زمانی ۱۸۳ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد که برترین پیشرانه‌ها در سایه آن تنها قادر به تولید حدود ۱۰۰ اسب بخار قدرت بودند.

در سال ۲۰۰۳، جنرال موتورز یک نسخه سدان سوپرلوکس مفهومی با نام سیکستین (به معنای شانزده) را معرفی کرد که از یک پیشرانه OHV V16 (۱۶ سیلندر ۳۲ سوپاپ) تنفس طبیعی به حجم ۱۳.۶ لیتر و به قدرت ۱۰۰۰ اسب بخار بهره می‌گرفت. این مدل که الهام مستقیم کادیلاک از سری سفارشی V16 دوران وینتج بود، به دلیل بروز بحران اقتصادی سال ۲۰۰۸ آمریکای شمالی، از تولید انبوه بازماند.

در مجموع ۱۱ سال تولید نسخه V16 کادیلاک، تنها تعداد محدود ۴۰۷۶ دستگاه از انواع مختلف مدل V16 به تولید رسید که قیمت امروزی آن‌ها نزدیک به نیم میلیون دلار است.

2_ کادیلاک V12 :

سری V16 از همان ابتدا با هدف تولید در تیراژ محدود روانه بازار شد. بنابراین کادیلاک برای پر کردن خلا این پیشرانه عظیم، نسخه V12 را روانه خط تولید کرد که به دلیل بهره‌گیری از طراحی مشابه، در بسیاری از جنبه‌های فنی و مهندسی با پیشرانه V16 مشترک بود.

این پیشرانه ۶.۰ لیتری ۱۳۸ اسب بخاری، در دو سر ۳۷۰ و سری ۸۰/۸۵ کادیلاک به کار گرفته شد. نسخه V12 همچنین از دیدگاه داشتن هزینه تولید کمتر، موجب شد تا حجم تولید و استقبال فروش بسیار بالاتری را در مقایسه با سری V16 تجربه کند. از این رو در مجموع هفت سال تولید سری V12، تعداد قابل توجه نزدیک به ۱۱ هزار دستگاه از نمونه‌های مختلف به تولید رسید.

کادیلاک دو بار دیگر در سال‌های ۱۹۸۹ و ۲۰۰۱، به ترتیب با دو مدل مفهومی سالیتاری (Solitarie/از کلاس لاکچری سدان و لاکچری کوپه) و سیِن (Cien/از کلاس سوپراسپرت لاکچری) از پیشرانه‌های V12 جدید پرده برداشت. با وجود این که هر دو نمونه V12 پیشرانه‌های واقعی و قابل استفاده بودند، هیچ یک از این دو مدل یا هیچ نمونه تولید انبوهی از نسخه‌های V12 جدید از سوی کادیلاک حتی به صورت محدود نیز تولید نشد. در سال ۲۰۰۱ نیز خبری مبنی بر توسعه پیشرانه V12 جدید برپایه سری پیشرانه‌های High Feature V6 جنرال موتورز به گوش رسید اما از آن پیشرانه‌ هم خبری نشد.

3_ کادیلاک الدورادو (۱۹۵۳) :

نام الدورادو (El Dorado) که در افسانه اسپانیا به شهر گم شده طلا اشاره دارد، قرار بود بالاترین رده و لوکس‌ترین نسخه تولید محدود سری ۶۲ کادیلاک باشد، اما محبوبیت این مدل و استقبال بازار به اندازه‌ای بالا بود که نام الدورادو را در ۱۲ نسل مجزا بر خط تولید قرار داد تا این مدل به عنوان یکی از پرتیراژترین و طولانی‌ترین سابقه تولید در میان محصولات صنعت خودرو آمریکا قرار بگیرد.

الدورادو ۱۹۵۳ از سبک و زبان طراحی منحصر به فردی برخوردار بود و از پیشرانه ۵.۴ لیتری V8 مجهز به گیربکس اتوماتیک چهار سرعت هایدراماتیک (Hydra-Matic) بسیار پیشرفته جنرال موتورز (پیشرفته در آن دوران) در ساختار متحرک عقب بهره می‌گرفت.

الدورادو ۱۹۵۳ در زمان تولید قیمتی برابر با ۷۷۰۰ دلار داشت که با احتساب نرخ تورم، چیزی در حدود ۷۵ هزار دلار امروزی است. این مدل امروزه در زمره یکی از برترین محصولات تولیدی تاریخ کادیلاک قرار دارد که قیمت نسخه کلاسیک آن چیزی در حدود ۷۰ تا فراتر از ۲۰۰ هزار دلار قیمت می‌خورد.

4_ کادیلاک الدورادو بیاریتز :

کادیلاک الدورادو مدل ۱۹۵۹ همانند بیشتر خودروهای آن دوران، با الهام‌گیری سنگین از تکنولوژی نسبتا نوین جت و صنایع هوایی ساخته شد. در نتیجه سبک طراحی خودرو مخصوصا در بخش انتهایی، با باله‌های بزرگ و ساختاری مشابه به جت‌های جنگنده طراحی شد که برای سال‌های طولانی سبک و زبان طراحی این برند را رقم زد.

نسخه بیاریتز (Biarritz-نام شهری در فرانسه) که برترین و لوکس‌ترین نسخه الدورادو ۱۹۵۹ بود، با علاقه وافر خواننده آمریکایی مشهور یعنی الویس پریسلی به این خودرو، به اوج رسید و این مدل را در صنعت خودرو آمریکا جاودان ساخت. الدورادو بیاریتز از یک پیشرانه ۶.۴ لیتری ۱۶ سوپاپ V8 بهره می‌گرفت که ۳۴۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کرد و گشتاور ۵۹۰ نیوتون.متری آن شتاب اولیه‌ای برابر با ۱۱.۰ ثانیه فراهم می‌کرد که برای این هیولای ۲.۳ تنی خیره کننده بود.

5_ کادیلاک الدورادو (۱۹۶۷) :

کادیلاک در تاریخ ۱۲۰ ساله خود به دفعات زبان طراحی خود را تغییر داد، اما موفقیت این برند به کارگیری سبک طراحی بود که تقریبا در هر بار تغییر همچنان موفق باقی ماند. ورود الدورادو به نسل هشتم خود در سال ۱۹۶۷ (تا ۱۹۷۰)، نه تنها با تغییر چشمگیر زبان طراحی و به کارگیری خطوط تیز و شکسته همراه شد بلکه تغییر چشمگیر در ساختار فنی خودرو را نیز شامل شد که در حقیقت از طراحی و تولید محصول جدید اولدزمبیل، یعنی نسل اول اولدزمبیل تورونادو (Toronado) الهام گرفته بود.

تورونادو یکی از شاهکاره‌های مهندسی جنرال موتورز از زیر مجموعه پیشرو و خلاق اولدزمبیل بود که در ساختار یک اسپرت کوپه لوکس، از سیستم انتقال نیرو محور جلو (ساختار FF) استفاده کرد که هم برای آن دوران و هم برای مدل سنگین و لوکس/ اسپرت تورونادو بسیار عجیب و خارج از انتظار بود. با این وجود ساختار مهندسی بی‌نظیر تورونادو مستقیما از سوی کادیلاک در نسل هشتم الدورادو به کار گرفته شد تا این خودرو برای اولین بار به ساختار محور جلو تغییر ماهیت دهد.

سبک طراحی خیره کننده نسل هشتم الدورادو در عین سادگی و بی‌آلایشی خشونت، جسارت و وقار بی‌حدی به همراه داشت که جلال آن در هنگام حرکت خودرو دوچندان می‌شد. پیشرانه‌های به کار رفته در این مدل دو نسخه ۴۲۷ و ۴۷۲ (۷.۰ و ۷.۷ لیتر) مشترک با اولدزمبیل بود، اما گل سرسبد پیشرانه‌ها، نسخه ۵۰۰ اینچ مکعبی ۸.۲2 لیتری به قدرت ۴۰۰ اسب بخار و گشتاور عظیم ۷۵۰ نویتون.متر بود که ویژه استفاده خیابانی در سرعت‌های ثابت ستاپ شده بود و حجیم‌ترین پیشرانه تولید انبوه جهان در دوران خود به حساب می‌آمد. یک نیروگاه پرتوان و بسیار بادوام که ضمن فراهم آوردن شتاب اولیه کم‌تر از ۸.۰ ثانیه برای این هیولای ۲.۲ تنی، نرمی و آسایش خیره کننده و مصرف سوخت معقولی به همراه داشت.